آرزوهای این هنرمند بر باد رفته؟

به گزارش مجله سلو بلاگ، در روزگاری که بسیاری از دوبلورهای قدیمی از شرایط این هنر قدیمی و زیرزمینی شدن آن گله دارند، یکی از چهره های ماندگار این عرصه آرزو داشت، کاری که او و همکارانش در دوبله آغاز کردند با همان شدت و دقت و همان نازک بینی ادامه پیدا کند.

به گزارش خبرنگاران، امروز 19 دی ماه ششمین سالگرد درگذشت احمد رسول زاده ،از دوبلورها و مدیر دوبلاژهای قدیمی ایران است که سال 1393 پس از تحمل چند سال رنج بیماری درگذشت.

او که متولد سال 1309 در تبریز بود، از دهه 1330 وارد کار دوبله شد، در حالی که پیش تر تئاتر را هم برای دورانی تجربه نموده بود. رسول زاده آن طور که خودش می گفت عشق به تئاتر همیشه با او بود و بسیار دوست داشت با پدر و مادرش به تئاتر برود، بویژه آنکه پدرش به تئاتر و به طور کلی هنرهای مختلف علاقه زیادی داشت.

این هنرمند که برای دوبله فیلم بن هور شهرت زیادی دارد، درباره آن گفته بود: پیش از آنکه خود فیلم به ایران بیاید آنونس آن رسیده بود که ما هم دوبله کردیم و حدود 20 روز بعد گفتند یک شب در سینا آسیا و در آخرین سانس یعنی ساعت 23، فیلم را نمایش می دهند و من هر کسی را که برای دوبله می خواهم همراه خود ببرم. وقتی فیلم را تماشا کردیم با خودم گفتم عجب فیلمی است! و همین هم شد که دوبله بن هور خوب شد چون معتقدم فیلم خوب در دوبله تاثیرگذار است.

آنونس آن فیلم اولین آنونسی بود که عنوان مدیر دوبلاژ در آن ذکر می شد و البته من علاقه ای به این کار نداشتم ولی نمی دانم چه اصراری بود که حتما انجام گردد.

او درباره دوبله فیلم پدر خوانده فرانسیس فورد کاپولا نیز گفته بود: برای گویندگی نقش مارلون براندو چند توپ پنبه ای درست کردیم و در دهان گوینده گذاشتیم تا حالت صورت شبیه همان حالتی گردد که مارلون براندو داشت. صدای چند نفر را ضبط کردیم از جمله مرحوم نوربخش و همه صداها را به امریکا فرستادیم. آنجا دست گذاشتند روی دوبله ای که آقای نوربخش انجام داده بود و آن را انتخاب کردند و بعد هم فیلم به اکران رسید.

راوی فیلم کارتونی رابین هود شاخص ترین سریال تلویزیونی که دوبله نموده را دایی جان ناپلئون ناصر تقوایی می دانست. او در فیلم سینمایی عمرمختار هم به جای آنتونی کویین صحبت نموده بود.

از جمله فیلم های ایرانی که رسول زاده در آن گویندگی نموده بود، به آخرین تک سوار، تصویر آخر، مادیان و رسول پسر ابوالقاسم می توان اشاره نمود. وی علاوه بر دوبله، گویندگی برنامه های مستند متعددی را بر عهده داشته که از جمله آن ها، سلسله برنامه های مستند حیات وحش ایران بود.

او در سال های پایانی عمر خود گفته بود: من دوبله را همیشه دوست داشتم و در زندگی ام آن را خیلی جدی گرفتم. تمام آمال و آرزوهایم دور این کار بود و آرزو دارم با همان شدت و حدت و با همان نازک بینی، نازک خیالی و دقتی که ما کار می کردیم ادامه پیدا کند. امیدوارم گوینده های جدید و علاقه مندانی با صداهای مختلف به این کار بیایند، آموزش ببینند تا دوبله، سال های سال به همان خوبی که در روزهای ابتدایی آغاز شد، ادامه داشته باشد.

او اگرچه این آرزوها را داشت، اما وقتی از جهان رفت بسیاری از همکارانش از شرایط دوبله همچنان گله مند بودند. رضا آشتیانی پور در 19 دی ماه سال 1393 به خبرنگاران گفته بود: آنچه برای ما غم است فقط از دست دادن رسول زاده به صرف از دست رفتن فیزیکی او نیست، چون حضور او همیشه در دل ما و در استودیوها احساس می گردد، اما درد آنجاست که در شبکه های زیرزمینی عده ای دوبله هایی را انجام می دهند که با غلط های فاحش گفتاری به زبان و هنر دوبله آسیب می زنند. ما می خواهیم از خانه نشین شدن بچه های دوبله و بی آبرو کردن این حرفه جلوگیری گردد، چرا که انجمن گویندگان و سرپرستان گفتار فیلم جزو قدیمی ترین صنف های سینما است که پیش از انقلاب تاسیس شده است و بسیاری از اعضای این انجمن زندگی خود را با چنگ و دندان می گذارند. بنابراین ما پول اضافه ای نمی خواهیم، فقط می خواهیم کار دوبله به کسانی که اهلش نیستند، سپرده نگردد و این درخواست زیادی از مسوولان نیست.

در ادامه فیلمی را از بعضی صحبت های رسول زاده که موزه سینما به مناسبت سالگرد درگذشت این هنرمند منتشر نموده خواهید دید.