هویت دستمایه اصلی جریان داستان امروز کشور است

به گزارش مجله سلو بلاگ، محمد محمدعلی نویسنده پیشکسوت و صاحب آثاری چون جمشید و جمک، مشی و مشیانه و باورهای خیس یک مرده در مصاحبه با خبرنگاران و در پاسخ به این سوال که آیا عطش نویسندگان جوان ایرانی به انتشار آثارشان منجر به کم مایه شدن آثارشان حین نگارش می شود؟ اظهار کرد: من شاید نقطه نظراتم با کسانی که اینگونه اظهار نظر می کنند و صحبت از عطش کاذب می کنند، هماهنگ نباشد. من در 15 سال قبل با قشر زیادی از داستان نویسان جوان ایران در ارتباط بوده ام و شاهد رشد و تلاش آنها بوده ام و به نظرم خروجی این تلاش ها را می شود در تعداد عناوینی که در وزارت ارشاد مانده بود و الان در حال انتشار است، ببینید.

محمدعلی افزود: تلاش داستان نویسان جوان ایران برای خلق اثر اگر نگویم بی نظیر، بسیار در دنیا کم نظیر است. به نظرم نهضت و جریانی راه افتاده که بحث داستان نویسی ایران را می خواهد به جایی برساند و در پشت این نهضت خردی نهفته است که بخشی از آنها مربوط به نسل نویسندگان دهه شصت هم می شود. نسلی که با جدی خواندن و نوشتن هنوز می تواند منجر به بازتاب های زیادی روی نسل جوان نویسنده ایران باشد.

این نویسنده ادامه داد: آنچه نویسندگان جوان امروز ایران را تا این اندازه به تولید اثر سوق می دهد، موضوع هویت است. این البته مساله ای است که در همه دنیا حضور دارد. جوان امروزی نیز در شرایطی واقع شده است که دوست دارد یک بازنگری در شرایط و شرایط خودش داشته باشد. این بزرگتر و فراتر از مسائلی است که الان در جامعه وجود دارد. بحث هویت شناسی انگیزه خوبی برای نوشتن می دهد و اغلب هم به زبان نمی آید؛ کسی امروز نمی نشیند برای هویت شناسی داستان بنویسد ولی نیازی که در جامعه هست و افرادش را رو به جلو پیش می برد، همین ماجرای هویت است.

خالق رمان برهنه در باد همچنین گفت: در پنج سال گذشته هم که ایران نبودم، کارهای جوان ها به دستم می رسید. البته برخی موضوعات تکراری بود اما در مجموع مضامین نو هم در آثارشان بود و کارهای خوبی از میانشان خواندم. البته افراط و تفریط هم در آثارشان دیدم که طبیعی است و در همه دنیا در آثار نویسندگان جوان می شود از آن سراغ گرفت.

محمدعلی در پاسخ به سوالی در مورد مقایسه جریان داستان نویسی جوان امروز ایران با کشورهای دیگر گفت: من به اندازه تجربه خودم می توانم به این سوال پاسخ دهم. در سال های گذشته با تعدادی از داستان نویسان جوان استرالیایی و ونکووری آشنا هستم. آن شور و شوقی که میان بچه های ایرانی برای پیدا کردن مضامین جدید و زیر و رو کردن جامعه ای که در آن زندگی می کنند در اینجا هست، در میان داستان نویسان جوان غیرایرانی نیست.

این نویسنده در پایان تاکید کرد: آنها (نویسندگان غیرایرانی) این مسائل را شاید به اصطلاح کهنه کرده باشند اما برای من ایرانی چنین مسائلی هنوز تازه است و می خواهیم بیشتر بشناسیمش. ما دوست داریم از آنها جلو بزنیم اما فعلاً باید قبول کنیم که عقب هستیم.