خبرنگاران بعد از فروکش کرونا چه باید کرد؟ - مجله سلو بلاگ

کرونا برای من و تو و مایی که در بحران زاده شدیم، با بحران عظیم شده و از سر ناچاری با بلاهایی از این قماش، روز را به شب و شب را به صبح رسانیده ایم، چندان ناآشنا نیست. پوستین عوض نموده و اِلّا چیزی است در حد و اندازه همان هایی که تا به امروز در شکل و شمایل آنفلوآنزا، سیل، زلزله، رانشِ زمین، ریزش کوه، هجوم ملخ ها، آتش سوزی، تخریب محیط زیست، تلفات وحشتناک جاده ای، سقوط هواپیما و ... درگذر از جهت پر دست اندازِ زندگی روزانه از سر گذرانده ایم، با این تفاوت که این یکی سخت خانه نشین و افسرده مان نموده و هراس عجیبی در دلهامان افکنده که تا سال ها آثار زخمه های روحی- روانی اش بر پیکره جامعه مانده و عذاب مان خواهد داد.

از قولِ معاونِ وزیر بهداشت و درمان؛ هم او که از قضا خود نیز در همان روزهایِ نخستین پرده برداری دیرهنگام از این ویروس، میزبان مهمان ناشناخته شد؛ از کرونا با عنوان دموکراتیک یاد شده که شاید چندان هم عنوان بی مُسّمایی نباشد.

درست است که هدیه زهرآگین اژدهای زرد، زن و مرد، دارا و ندار، وزیر و وکیل، فرمانده و فرمانبر و پیر و جوان نمی شناسد، امّا انصاف بدهیم، در این میانه بهره ندارها و کمتر برخوردارها از این پیشکشِ نامبارک چنانچه رسم زمانه است، قابل مقایسه با سهم جماعت برخوردار و بالانشین نبوده و نیست و بهره بسیار بیشتری از این خوان یغما نصیب جماعتِ مستضعفان دیروزی و کمتر برخوردارهای امروزی می گردد؛ چه، فقر فرهنگی و به تَبَع آن فقر مالی، مکان زندگی، تراکم جمعیّت، نوع مراوده های اجتماعی- مالی، اشتغال به حرفه هایی چون دست فروشی، رانندگی، کار در فضای بسته و شلوغ، نداشتن دسترسی لازم به بهداشت و درمان مناسب، نبود امکانات و ... همه و همه بیانگر این واقعیت تلخند. ندارها در دلِ این میدانِ مین، چونان همواره باز هم پرچم دار و پیشتاز بوده و هستند.

اینکه چرا و چگونه به اینجا رسیده ایم و کدام عامل یا عوامل دست به یکی نموده تا تماشاگر دست و پابسته روزگار اینچنینی باشیم، جای بحث و آنالیز بسیار دارد و در این کوتاه نوشته نمی گنجد. اگرچه هماره پرسش های بدون پاسخ از این دست از جانب شهروندان خطاب به مسئولان کم نبوده و نیست؛ پرسش هایی که قرار بود، حقّ قانونی مان باشند و پاسخ هایی که گوش شیطان کَر، گویا تکلیف قانونی مسئولان بوده است.

به علت شرایط نامساعد روحیِ این روزهای جامعه و در جهت رعایت حال شهروندان صواب نیست در این بُرهه حسّاس زمانی، از درد بی درمانی بگوییم که این روزها بر سَرتاپای وجود شکننده مان سنگینی می نماید و در موقعیّت ملال آور اکنون بپرسیم چه باید کرد؟ همچنین نپرسیم از چالش های اطلّاع رسانی، سخنان ضد و نقیض در جامه و صندلی های گوناگون، آمارهای ناهمخوان، عدم شفافیّت و بمباران بی وقفه هزاران خبر راست و دروغ، هدفدار و بی هدف در شبکه های اجتماعی. نپرسیم چرا این همه تعلّل در تصمیم گیری و هشدارِ دیرهنگام؟ چرا این همه خونسردی، بی تفاوتی و کم اطّلاعی و از همه مهم تر نشتِ قطره چکانی اطلّاع رسانی؟ چرا این همه فرصت سوزی در مقابله با این ویروس و عدم تصمیم گیری به موقع و قاطعانه دربکارگیری تمهیدات لازم با هدفِ جلوگیری از شیوع آن به جای جای کشور؟

راستی تا به امروز به آسیب های جبران ناپذیری که به تَبَع شیوع این ویروس ناشناخته در زمینه های انسانی، اجتماعی، مالی ، فرهنگی و ... بر پیکره جامعه وارد آمده و می آید خوب فکر نموده ایم؟

این ویروس بیشتر از وزن و عملکردش، هَراس جمعی در دل ها آفریده اما بی تردید چونان کروناهایی که دیده ایم و دیده اید اگرچه با برجای گذاشتن هزینه های سنگین مادی و معنوی، دیر یا زود با پایمردی، همکمک و همدلی شهروندان و تدبیر و تخّصص جامعه سرفراز و فداکار پزشکی کشور ، همّت مسئولان دلسوز و وظیفه شناس و صاحبان خرد و فضل و دانایی و از همه مهّم تر مردمِ خوب، نجیب، فداکار و همواره پای کارمان، از این سرزمین رخت برخواهد بست و صد البّته با آموزه های بسیار برای ما و آیندگان.

بسکمک از این آموزه ها احتیاج مُبرم به ریشه یابی، پیشگیری و آسیب شناسی در چارچوب دانش روز دارد آن هم با بهره گیری تمام و کمال از یافته های علمی. اصولی که مدیریّت بحران ما نشان داده تا این زمان چندان با راز و رمزش آشنا نبوده و تا بوده و نبوده برای دقیقه 90 و بهتر بگوییم، دقیقه 91 ، آن هم به سَبک و سِیاق خاص خویش نسخه پیچی نموده است و بس.

درس هایی که نخستین سر فصلشان، بازسازی اعتماد عمومی در صندلی عظیمترین سرمایه اجتماعی با پیش احتیاجِ شفّاف سازی است. دیر زمانی است، صاحبانِ درد و درک از ریزش تدریجی برگ هایِ سبز درختِ اعتماد در باغ عظیم و زیبای این سرزمین گفته اند و می گویند نوشته اند و می نویسند امّا اِنگار نه اِنگار. اعتمادی که آسان به دست نیامده امّا به آسانی دارد از دست مان می رود؛ خُوره ای که نه فقط اعتماد میان مردم و مسئولان را نشانه رفته که دایره اعتمادِ میان شهروندان را نیز در برگرفته و می رود تا جای پای محکم و بدهیبتی در روابط فردی و اجتماعی مان باز نموده و به گونه ای فراگیر عناصر زیبا و کار سازِ فرهنگ دیرپایمان چونان همبستگی، تعاون، کمک و همکاری را هدف قرار دهد.

شاهد مثال، حسّ بدبینی و بی اعتمادی عجیبی است که این روزها بعضا بین مردم و مسئولان و از آن فاجعه بارتر در پندار، گفتار و رفتار شهروندان نسبت به همدیگر دیده می گردد. طُرفه آنکه، هر چه زمان می گذرد این حسّ پررنگ تر و پر رنگ تر می گردد! باشد که با حفظ روحیه تعاون، کمک، همکاری و همدلی در فضایی آکنده از مهر و محبّت چونان گذشته در گذار از این برهه حسّاس زمانی، آموزه ها وتجربه های بدست آمده از این رویداد پرهزینه و غیرمنتظره را با دقّت و به گونه ای اصولی با هم مرور و بند بندِ این قانون نا نوشته را در زندگی فردی و اجتماعی و به ویژه در چگونگی اداره امور کشور به کار بندیم.

bestcanadatours.com: مجری سفرهای کانادا و آمریکا | مجری مستقیم کانادا و آمریکا، کارگزار سفر به کانادا و آمریکا

pariha.com: پریها مجله گردشگری، خبری، موفقیت، آشپزی و سرگرمی میباشد.